پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

یازدهم آذرماه یادآور روزی است که در سال ۱۳۰۰ خورشیدی میرزا کوچک‌خان جنگلی رهبر نهضت جنگل، تشنه، گرسنه و آواره در کوه‌های تالش، از شدت سرما یخ زد و در ۴۳ سالگی چشم از جهان بست.نویسندۀ این سطور، اما عمیقا باور دارد که میرزا تجزیه‌طلب نبوده و این یادداشت هم برای اثبات همین گزاره است. نویسنده تاکید می کند که: مهم این است که دغدغۀ انسان‌های دیگر را داشت و این دیگران در وهلۀ نخست مردمان گیلان بودند و در مرتبۀ بعد تمام ایران و ایرانیان. متهم کردن مردی چنین عاشق مردمان خود به سادگی و زودباوری و فقدان تحلیل عمیق سیاسی یک بحث است و انگ تجزیه‌طلبی و یاغی‌گری بحثی دیگر. یادمان باشد که در عصر پهلوی دوم که شاه به شدت فوبیای کمونیسم داشت و کمونیست‌ها را دشمن اصلی می‌پنداشت و به همین خاطر تا مدت‌ها دست نیرو‌های مذهبی سیاسی را باز گذاشته بود نیز مانند امروز برخی افراد به میرزا انگ نمی‌زدند.

استاد بزرگ سینما و تئاتر ایران، بهرام بیضایی زیر تیغ حذف و سانسور از وطن کوچ کرد و کارگردانان بزرگی، چون «ناصر تقوایی»، «داریوش مهرجویی» و «بهمن فرمان آرا» سال‌های زیادی از عمر هنریشان را زیر تیغ حذف و توقیف گذراندند. سال‌هایی که بازیگری، چون «فاطمه معتمدآریا» می‌توانست به خلق آثار هنری بپردازد، در دهه ۷۰ زیر تیغ ممنوع الکاری گذشت؛ و «رخشان بنی اعتماد» آن چنان درگیر جرح و تعدیل و توقیف برخی فیلم هایش شد که شاید تنها نیمی از توانش برای آثار هنری هزینه شد.

داشتم متنی می‌نوشتم به سفارش یکی از دوستان برای روزنامه‌ای، تیتر تمام شد و نقطه گذاشتم تا یک‌بار دیگر بخوانم كه دوستي از مقاله دوست جانی‌ام که از صمیم دل به او علاقه دارم و از صمیم دل با او اختلاف نگاه جدی در مسائل متعدد دارم، خبر داد. اين پاسخي است بر آن نوشتار كه روز اول تير در صفحه دهم روزنامه «شرق» با عنوان «كيارستمي ستايشگر زندگي يا مرگ انديش»، چاپ شد.